بهارستان

شهرجدید بهارستان در فاصله 15کیلومتری جنوب اصفهان ودرمحورشرقی جاده اصفهان – شیراز قرارگرفته است .

زمین شهر بهارستان به صورت یک نوار باریک با عرض حدود 3 کیلومتر به صورت غربی – شرقی است که شیب آن کم و از جنوب به شمال است. در ضلع جنوبی آن یک رشته کوه کم ارتفاع مانند دیواره وجود دارد که دنباله کوه های کلاه قاضی است و اراضی شهر در دامنه آن قرار دارد. در سمت شمال آن دشت کشاورزی شرق اصفهان واقع است و رودخانه زاینده رود در آن پیچ و تاب می خورد و در یک نقطه به اراضی بهارستان بسیار نزدیک می شود که در مقابل آن در دیواره کوههای جنوبی ، شکاف بزرگی وجود دارد.

از عوامل دیگر در بستر طبیعی شهر ، قلعه و باغ بهارستان است که نام بهارستان از آن الهام گرفته شده است و می تواند به عنوان یک نشانه تاریخی برای طراحی شهر جدید بهارستان به کار رود.

مطالعات طرح جامع این شهر از سال 1361 آغاز و در سال 1363 پایان یافت.در این طرح ، شهر جدید بهارستان به عنوان یکی از نقاط اصلی اسکان جمعیت اضافه شونده به منطقه در نظر گرفته شده بود. در سال 1364 محدوده بهارستان به عناون شهرک به مساحت حدود 3000 هکتار به تصویب کمیسیون ماده 13 رسید و بر آن اساس تملک زمین به وسیله اداره کل زمین شهری اصفهان آغاز گردید و با تصویب طرح جامع منطقه اصفهان در سال 1365 ،موقعیت شهر جدید بهارستان قوت قانونی بیشتری یافت.هیئت وزیران در سال 1363 ایجاد شهرهای جدید را به عنوان یکی از راه حل های منطقی جلوگیری از تمرکز و گسترش بیش از اندازه شهرهای بزرگ و از جمله اصفهان در نظر گرفت.در پی این مصوبه ،شرکت عمران بهارستان زیر پوشش وزارت مسکن تشکیل گردید و مقدمات اجرایی این طرح فراهم شد.پس از تشکیل شرکت عمران ارگان های لازم این شرکت ساماندهی شد و فعالیت های برنامه ریزی و طراحی شهر جدید بهارستان در سال 1367 با انتخاب مهندسین مشاور برای کارهای معماری و شهرسازی ،ترافیک و تاسیات زیر بنایی آغاز گردیدبه دلیل برخی فوریت ها ،پیش از انتخاب مهندسین مشاور اصلی شهر،در سال 1366 اداره کل مسکن و شهرسازی استان اصفهان طرح آماده سازی حدود 200 هکتار از اراضی شهر را ضمن رعایت نسبی تقسیم بندی کل اراضی ، تهیه كاركردهاي مطالعاتی از نیمه دوم سال 1367 آغاز و طرح راهبردی بهارستان که اصول،مبانی و مشخصات اصلی شهر را مشخص می کند،تهیه شد و در سال 1370 به تصویب وزارت مسکن و شهرسازی رسید.

طرح جامع شهر جدید بهارستان بر اساس الگوهای به دست آمده در مطالعات راهبردی تهیه و تنظیم گردید و در جلسه مورخ 1372/07/19 به تصویب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران رسید